Oszukiwanie podczas grania

Ogólnie jednak najlepszym pomysłem gdy coś nam nie wychodzi jest odłożenie gry na bok i spróbować ponownie za jakiś czas.

Spotkałem się kiedyś z opinią, że jeśli gra wymaga, czy wzbudza chociażby w czytającym chęć oszukiwania, to jest to słaba paragrafówka. Było w jakiejś recenzji na jakimś anglojęzycznym blogu - co ciekawe autor napisał recenzję po czym dawał punkty w kilku kategoriach (które potem składały się na ocenę końcową recenzji) - styl literacki, poprawne powiązania paragrafów, oprawa graficzna i tak dalej - było tego kilka - z kategorią (teraz moja durna próba przetłumaczenia terminu) "oszustwogenność" - jak odległość wyraża się w metrach, a masę w kilogramach tak jednostką oszystwogenności jest razaak. Nazwa jednostki pomiarowej bierze się z niechlubnej postaci Razaaka - nekromanty, głównego antagonisty 26-tego tomu serii Fighting Fantasy "Crypt of the Sorcerer", uważanego powszechnie za najtrudniejszego przeciwnika serii, niemal niemożliwego do pokonania bez oszukiwania (ma wkurzającego skilla do paraliżowania i zabijania jeśli mu się uda kilka razy pod rząd trafić gracza, a że ma wysokie staty, to cóż...)
Tu można poczytać o skurczybyku:
[link widoczny dla zalogowanych]

Osobiście jestem za oszukiwaniem. Zanim się podniesie lament i protesty pozwolę sobie wyjaśnić dlaczego - otóż paragrafówki są stworzone dla rozrywki - co jeśli kogoś bawi coś innego? Zakładamy że największą zaletą paragrafówki jest możliwość wyboru przebiegu fabuły? Co jeśli założymy że największą zaletą paragrafówek jest fakt, że fabuła nie jest jednolita i wiele zależy od wyborów? Niby to samo - ale gdzie indziej jest nacisk - jedni wolą wybrać innych całe życie dręczy pytanie "co by bylo gdyby". Osobiście jak gram to zdarza mi się dojść do paragrafu gdzie się waham z wyborem. Co zatem wtedy robię? wybieram "oficjalną prawdę" czyli wybór którego chce się trzymać, sprawdzam paragrafy które mnie interesują, ale ostatecznie wracam i idę dalej już ścieżką "oficjalną" (nawet jeśli w czasie eksperymentów znalazłem lepszą). Ponadto mam takie przyzwyczajenie recenzenta - przy karciankach zdarzało mi się wrócić dwie tury żeby sprawdzić jak gra raguje w przypadku innych wyborów graczy, przy paragrafówkach po prostu sprawdzam wszystkie ścieżki - bardzo fajnie przy Krętych Drogach to zadziałało. Dwa razy zagrałem "oficjalnie" a potem przeszedłem metodą sprawdzania wszystkiego, że gra jest html, to cofanie w przeglądarce było ułatwione. Jeśli ktoś czerpie radość z oszukiwania - kto mu zabroni? Niech gra jak chce.

Staram się nie kusić losu, dlatego jak ognia unikam gier posiadających jakąkolwiek mechanikę Smile

Jeśli już zdarzy mi się zginąć to cofam się do poprzedniego paragrafu i wybieram właściwą opcję, albo udaję, że dopisało mi szczęście. Wyjątek stanowi system informacji - jeśli przegram, bo nie miałem informacji o określonym numerze, to nie udaję, że ją zdobyłem tylko zaczynam grać od początku.

Powiem, że u mnie "oszutwogenność" zależy od dwóch czynników czasu oraz zainteresowania fabułą dotyczy to wszystkich gier (cyfrowych jak i książkowych). Po prostu jak mam mało czasu a jest interesująca fabuła to tworzę bohatera ze wskaźnikami na max (wbrew zasadom) lub w przypadku gier cyfrowych z dodatkowymi zasobami Wink

to samo jeśli fabuła jest interesująca i nie chcę jej przerywać bzdurnym padaniem co chwilę. Natomiast są tytuły gdzie sama gra na najwyższym poziomie trudności jest przyjemnością samą w sobie. Tak od razu to mogę podać dwie gry komputerowe : UFO- Terror from the deep czy seria HoMM (Heroes of Might and Magic).
Choć może prawdziwsze jest stwierdzenie, że najpierw sprawdzam treść na szybko za pomocą "podrasowania" a po jakimś czasie jeśli wrócę do gry to już na uczciwych zasadach